فتابی چکید بر خاطراتم مهمانم کرد قطره قطره روشنی تا امروز نگاهش را قاب گرفتم دیوارها رقص در رقص جشن ِ نور را هدیه می دادند جانشینی دیگر برای خدا امیدی دوباره
چشمان خمار دامن چين دار موهاي طلايي ابروان كماني و.......... اين تصويرِ زن نيست اين تصور مرديست كه از زن ساخته است وآن را هنرمندانه در شعرش و تابلوي نقاشي اش به تصوير مي كشد
قرن ها گذشت اما هنوز تو را نشناخته اند ادبيات پُر است از وصف تو آنها از چشمان خمارت بسيار گفتند اما از قلب مهربانت؟ هرگز..... از تاب گيسوانت بسيار سرودند اما از تنهايت؟ هرگز.... و هزاران هرگز ديگر.... چه خودخواهند مردان آن زمان كه تو را مصادره به مطلوب مي كنند اي زن تو روح عشقي و پادشاه وفا تو مقدس و پاكي چون مريم همان كه زهُدانش كشتگاه نور خدا بود و رُستنگاه پيمبر تو تجسم مهري و بعد از خداوند سزاوار پرستش آنگاه كه مادرمي شوي.
عمر کوتاه است و رویایم سماجت میکند تا به کی این عمر از رویا حمایت میکند دل به چیزآباد و سرداب و سرابی خوش شود آرمانم همچنان با من لجاجت میکند زندگی مدفون دراین مردابهای خوش خیال چون به پایان بنگری انسان زهادت میکند این سرانجامش به آغازش برابر میشود عاقبت خاک است ودل با خاک عادت میکند.
برگ ریزانِ خزان و بی تاب شدن در گذرِ آیتِ ابواب ، شدن زرد و نزار ، باد و تازیانه ای تقربِ وصال و بی خواب شدن رقص کنان رسیده بر گذر گهی تکیده ی قدومِ احباب شدن خشخشان زِ سودن و گسسته جان همسفرِ خروشِ ارغاب شدن کوچ کنان به آسمان بهر ملک منتظرِ دستورِ ارباب شدن
توغم انگیزترین ناحیه ی افکاری قطره ای حل شده درسبزینه وچواشکی که جدامیشود از پاکترین سطح قنوتی درشب کلبه ای در لب پنهان حیاط ملکوت ومن ازگشتن آن درته این فاصله ها گم شده ام آری احساس من این است که من گم شده ام عمق غوغای خزان دل تو غرق فهمیدن افطار پرستوی غریبت در نور لای اندیشه ی پروسعت تنهایی هرلحظه ی تو و تراویدن هر ثانیه ای روی زمانی نگران در پی تو... از میان دو صدایی که فریبانه ملاحت به نگاه همه ی خاطره ها می بخشد و غروبی که پریشانی خود را به فضایی نیلی میشوید و نسیمی که طراوت به روان گس این منظره در تاریکی می آرد من غریبانه به دنبال سکوتی هستم در مسیر تپش فاصله ها درلب ساحل غمناک فرورفته در این مرثیه ها در هجوم خنک تابستان در پی سادگی خواب درختی که نماهنگ متینی دارد و در آسودگی خط قلم در رسیدن به کلامی دیگر... لحظه ها منتظر خاطره اند شاید این خاطره ای را که تو در منحنی خلوت شب های من انداخته ای امتداد نفس گلهاییست که در ایوان امیدی ویران میرویند کاش این صفحه ی تقویم که بر دوری ما می خندد با نسیمی گذران از سر شادی ورقی تازه کند و مداری پرازاحساس وپر از عاطفه در برگیرد... آشتی دادن مهتاب و سحر حس عجیبی دارد و چه ابعاد لطیفی دارد خواهش سرد وضو،به تن خسته ی من من در این حاشیه ی درد بدنبال خدا خواهم رفت و نمازی خواهم خواند به آرامی یک خواب زلال... و در این لحظه ی متروک از روح رقص مستانه گندم چه شکوهی دارد چه هماهنگی خوبی دارد چینش روغنی منظره در بالادست تابش جامد اشیاء مجاور،فراسوی خیالی مشکوک جنبش برگ فرورفته در ادراک خدا روی سجاده ی یک برکه در این نزدیکی سایه ی تنگ خجالت به سردفتر من می ریزد... پشت این خاطره ها من به آشفتگی خط قلم نزدیکم و صدای تپش ظلمت را میشنوم من دگرگونه به بیداری خورشید در این آبادی می نگرم و در این کوچه که هر لحظه در آن،وزش امیدی می آید... بادِ احساس تو سرگشته و سرمست از انبوه درختان انار با کمی خنده به آغوش چمن های غنی از هیجان می آید میزند سر به درون کدر و تار تنورِ سر راه بوسه بر کاغذ این دفتر بی جلد و پر از واقعه ها می فکند روی پیشانی این کاغذ پژمرده و ناصاف مدام آخرین جمله ی اندوه تو در سجده ی خورشید سراسیمه به من می نگرد و به من می گوید راه معراجِ به آغوش تو را... حجم این زمزمه هایی که تو را می خواند قدر ابریست که در کوچه ی بن بست زمان میگرید جنس این مرثیه هایی که مرا پی در پی میشکند اندوه است دست کوتاه حقیقت نغمه هایی جاوید از نی اقبال برون می آرد نغمه هایی که از اسرار تو با من لب آن رود سخن میگوید گرچه نیلوفر احساس تو از باغچه ای میروید که صداقت به تن سرد حروفی دارد که صمیمانه من آن را به لبانی که زمانی بنشستند بر اعضای تو از پنجره بر مهتابی می گویم... فرصت سبز رسیدن ب کران همه ی فاصله ها نزدیک است به طناب غم تنهاییمان سنجاقی خواهم زد خواهم انداخت بر آن رخت تر رابطه را من از اندازه ی پیراهن خوشبختی این رابطه بر مردم این دشت سخن خواهم گفت به اصول خنک شهریور وصله ای خواهم زد... تکیه هایی که تو بر سادگی منحنی شانه ی من میکردی وسعتی داشت به اندازه ی آفاق خزان بُعدی از خواهش دستان تو در آن طرف نامعلوم فقط این چینش پنهانی افکار اتاق فقط این دست نوازشگر امواج نسیم در بروی غم تنهایی دل میبندد من از آزادترین بام فراموشی ها روح و رویای هم آغوشی با باران را با سبد های پر از غصه به تقدیر زمان بخشیدم کاش میشد جریان نفس فاصله ها را کم کرد کاش میشد به سمیرای تهیدست خزان منطق داد کاش میشد که خدا را فهمید من به قانون خدا شک دارم من به ناپاکی آرامش بوسیدن دستان تو عادت دارم و سر خاضع ایمان به تن بالش تاکید مه آلود گناه و شکیبایی آن بستر پرمهر دردامنه ی تاریکی و تمنای تو در زاویه ای بحرانی حالیا ترک تو اجبار غم حادثه ی فرداهاست خط پیوستگی و وصلت ما آبی نیست... به شبانگاه دو دیدار قسم و همین ثانیه هایی که تَرَک میدهد افکار مرا و به اقطار پر از برگ همین دلتنگی و به پژواک قدم هایت بر روی هرم های هوایی هشیار من به این جاذبه ی نمناک خاطره ها دلشادم من به این رایحه ی تلخ فراقت متوسل شده ام چشم بارانی من جامه ی اندام تو را پوشیده فکر سودای تو دربستر آکنده به هر عشق تهی از لب نقره ای خاطره با شیون افسوس وفغان خواب مرا میروبد آخرین آیه ی تصنیف همین فاصله ها را دریاب مهربانی به پریشانی شب های من ارزانی دار و مرا رد کن از این قاعده ی بیداری و مرا کم کن از این هوش ظریف نازنینا تو پراکنده بضاعت به لب پورِبضاعت دادی با نگاهی دیگر تازگی بخش بر این دل خسته...
من مانده ام و تنهایی که خدا بود! **** همه خوبیم! من، پنجره، اطلسی ها ، حتی آینه تنها گاه و بی گاه فنجان سراغ شهد لبانت از من می گیرد. **** دیگر به آسمان هم اعتمادی نیست خودم می آیم سراغت از ماه می گیرم!
دلـــــم گرفــــــــــته چو ابر بهار می گرید دگـر توان فغــــــــــان نیست زار می گرید کبوتران دوچشمم درآن فـــــــــواصل دور همی مشاهده کردند ســـــــــــار می گرید به مرگ غنچه همه لـب سکوت می نگرند به این سکـــــــــوت غمین آبشار می گرید شراب می طلبـــــد وین سبـــــو پر اما نه به این تفکر ســــــــــاقی که خار می گرید منت نشســــــــــــــته کنجی همیشه گریانم نه من بدان که هزاران هـــــــزار می گرید ودیوها زده جــــــــــــــــام الست بشکسته کمی چشیــــــده دوچشــم خمار می گرید
ازمن گذشت عاشقی ولی عشق نمی گذرد کفترِ چاهی است دیگر لانه میخواهد من نیز تادلت بخواهد فرورفته ام ! به عمق سوختن! به وسعت باختن ! بلدی حساب کنی ؟ حجم واژگونۀ تنهایی را؟ ضرب هایت کاری است ! هربار که اشتباه کنی بیشترفرومیروم وتو! ازاین پایین چقدرباشکوهی!
"لبخند"چه آرام گوشه ی لبانش سر برگریبان نهاده است! ...ونگاهش آرام اما بارانیست گویا که غم به پادشاهی رسیده است! ...دراین سکوت چه آوازقشنگی درحال نواختن است صدای قلب مادر که میخواند دعای عاقبت بخیری را...
شعر "مترسک" از شاعر "نسیم افتخار" ماهی گُلی می گرید برای آدم برفی و آدم برفی ذوب می شود برای مترسک مترسک اما... می رقصد و دست می گشاید و آزادانه پرواز می کند انگار و کسی نمی داند روزه سکوت گرفته برای سلامتی ماهی و آدم برفی
آن دنیا تکه های آدم را جمع می کنند مثل یک پازل، کنار هم می گذارند و به بهشت می برند چشم هایش در اروند دست راستش خرمشهر و دلش را در پنجره ای جا گذاشته است که هر غروب رو به اهواز باز می شود.
انار های همسایه به بلوغ رسیده اند.. دلم ترک بر میدارد.. درست یک جمعه پاییزی.. من.. تو.. و هراس انارهایی که در تشویش خواب آلودگی مادربزرگ دانه دانه شد..
کجاست آن حکیم که از تجربتی تلخ نقاب بر چهره می زند وای برمن که حکیم من تویی با آن نقاب شوم بیا کمی خودت باش نه آن نقاب کدام حکیم نگاه مرا و دل تو را شاید به درمان خواهد نشست بیا
درساحل تنهایی ام حیات غزلهایم را به نظاره می نشینم. وقتی که واژه ها درمرداب قافیه ها غوطه ورند. به تک تک ابیاتم سوگند که من اندوه کلامم به تنهایی نمی خرم. من وسوختن بال پروانه چه؟ من وتیشه ی فرهاد دیوانه چه؟ .
نگاه کن بر این سنگِ کوچک سینه سپر کرده بر قله ی کوه استوار در برابرِ طوفان . نشسته بر آن شاهینِ تیز چشم خیره به اعماقِ عصیان ... تا دوردست وگرفته قلبِ من به منقار خود !
نگاه کن بر آن برگِ زرد آویخته بر درختِ کهنسال در ستیزِ نا برابر با باد . نشسته بر آن کرمِ ابریشم می جود ناله های زمین ... زمان و رگهای من در میانِ دندانهایش !
اینک ببین مرا در شوکتِ شگفتِ شوقِ شاعری ! با قلبی ... در اوجِ قله به اهتزاز ! و رگهایی ... جان داده بر تار و پود زندگیِ مردمان ! سوار بر بادی در تسخیر مدامِ من ! مهرم در انتشار و خونم همیشه در تپش !
سخن با تو نگفتم من .... !! سخن با تو نگفتم من .... سخن با تو نگفتم من ... چو میداد فکری پریشان هر لحظه آزارم .... که در دستم چه دارم من ؟ چه سازم من ؟ چه گویم من ؟ خدایا زورقی داشتم کاشکی !! زدریای چشمان فسونکارش ..... روم برساحل وجود نازنینش من !!! سخن با تو نگفتم من ..... که ترسم بود زغرقیدن در اعماق نگاه تو .... سخن با تو نگفتم من ...... سخن با تو نگفتم من .. !!
كمی جلوتر من آن طرف امروز پیاده می شوم كمی نزدیك به پنجشنبه نگهدار كسی از سایه های هر چه ناپیدا می آید از آن طرف كودكی و نزدیك پنجشنبه به راه بعد از امروز می افتد كمی نزدیك به پنجشنبه نگهدار تو همان آشناترین صدای این حدودی كه مرا میان مكث سفر به كودك ترین سایه ها می بری با دلم كه هوای باغ كرده است با دلم كه پی چند قدم شب زیر ماه می گردد و مرامی نشیند می نشینم و از یادمی روم می نشینم و دنیا را فكر می كنم آشناترین صدای این حدود پنجشنبه كنار غربت راه و مسافران چشمخیس دارم به ابتدای سفر می روم به انتهای هر چه در پیش رو می رسم گوش می كنی ؟ می خواهم از كنار همین پنجشنبه حرفی بزنم حالا كه دارم از یاد می روم دارم سكوت می شوم می خواهم آشناترین صدای این حدود تازه شوم گوش می كنی؟ پیش روی سفر بالای نزدیك پنجشنبه برف گرفته است پیش روی سفر تا نه این همه ناپیدا تنها منم كه آشناترین صدای این حدودم تنها منم كه آشناترین صدای هر حدودم حالا هر چه باران است ، در من برف می شود هر چه دریاست ، در من آبی حالا هر چه پیری است ، در من كودك هر چه ناپیدا ، در من پیدا حالا هر چه هر روز و بعد از این هر چه پیش رو منم كه از یاد می روم ، آغاز می شوم و پنجشنبه نزدیك من است جهان را همین جا نگهدار من پیاده می شوم
هر چه دل بر رخ تقدیر نوشتم غم شد هر غم بر دل دیوانه کشیدم کم شد هر چه تدبیر به تغییر قضا آوردم مثل شیر و شبه سایگیِ بی دم شد هر چه تنویر شکفت از شب مهتابی شوق آهِ محزون دلم قسمتی از ماتم شد دل سپردم به طربخانه عیشی تازه شور افسونگریش معرکه عالم شد لحن دلگش شکرستان شهودم جوشید تا متاع سفرم سیب رخ آدم شد رشک غمدیده یچشمم چو خم اندر خم گشت صد ملک اشک فشان در غم آدم خم شد .((................از این جا قافیه عوض شده)) نرسیدم که زنم بوسه به دستان سحر گرگُ میش آمد ُ افتاد هوا از نفسم یک جلو دار کشیده همه را سوی خطا (1) مرگ شیطان بزند بوسه به دار قفسم سبز شد ه سرخی دلناله ز خودآگاهی تا سلامی برسد از نفس صبح کَسم باز شد ه دیده ی تاریک تر از زهره ی دل تا که نوشیده ز شهدی که رسید از عسسم در قفا تاب و تبم شعله گر گرمی بود تا نینداخت نقابش به خیال هو سم طوق طوفان زده بر داشت زشبگردی ِآه چشمکی نرم کشیده به خروش جرسم وقت خوش باشدم آن گَه که بخواند رمزی
طلوع : خوش آن دمی که ز آغاز زندگی سبز است حضور و خلوت آدم ز اختیار فراغ نشسته است به بردار آیینه خورشید طلوع سلسله ای نو تلالویی نو را هنوز نبوده ام از هیچ و هیچ هیچم نیست... هنوز نبوده است خدمت ایام در پساپیشم کنون که جلوه ی هستی نمای خود افروخت به شکر لطف و عطایش هزار بار سپاس سپید بودم و الان که با سیاه و سپید... به اختیار ، کدامش به بند خود گیرم ؟؟ ببینم و شنوم ، حضور بستانم قدم قدم زنم و پله پله ره بگشایم نفس نفس زنم و پر کنم نفس به قفس نشان دهم ثمرات گوهر نهانی را زنم نفیر به پرده سرای سفیر دنیایی هجوم عقده ی سینه به لحظه های فراز آه .... زمان چه وحشیانه ز تیکش به تاک می بازد زمین چو فرصتی است وُرا (او را) نشانه خوش سازد به خنده و نیش و کنایه می تازد ... به به به و چه چه کمانه می سازد کنون که باغ وجودت هنوز خندان است به میوه های نارس عمرت حلاوتی باران امیر لحظه لحظه عمرت سپید و گلباران اگر غنیمت نهی.. تو روز باران را .
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
.jpg)
